این روزهای من

درست مثل یک مخدر است. مخدری مقدس که پنهانش می کنی اما رهایش نمی‌کنی. 

درست مثل مخدر است «عشق»، در موردش به همه می توانی دروغ بگویی ولی به خودت نه...  

۲۵ دی ماه

مثل بادبادک هوا کردن یک کودک که هر چه اوج می‌گیرد هم نگران است هم هیجان زده، دارم برایت می ‌نویسم. هر کلمه مرا به اوج می‌برد و هر لحظه اوج گرفتن می‌ترساندم؛ می‌ترسم از قرقره‌ای که نخ‌اش تمام شود.
نپرس چرا حالا! چرا اینجا! من نمی‌دانم که چه اتفاقی افتاده اما وسط این میدان‌م! و باید به تو بگویم... فکرش را  بکن، جهان به این بزرگی باشد و آدم فقط یک نفر را بخواهد که حرف هایش را بشنود!
تبریز 
باران می بارد
۱۷ بهمن

چه طور می‌شود آدم دست از دوست بردارد!؟ چطور می‌شود که چراغ‌های جهان را خاموش کند و تو را در تاریکی رها کند و برود و این اتاق بزرگ بی در و پیکر این نامحدود مطلق بشود زندان! 
پ.ن : تا دیر نشده بیا. تا من تو را و خودم را گم نکردم بیا.